Жалғыздықты жұбату
О, Жалғыздық!
Күттім сені көптен мен,
Құба түзден, қанша қысты өткерген.
Құс қанаты құтын алған даладан,
Анау қыздан
Мені сүйіп, жек көрген...
Мият тұтпай өмір берген аз әнді,
Бәлкім, сенің аз алғам жоқ мазаңды.
Аспан тіптен ашқан емес қабағын,
Қазір тағы беріп жатыр жазамды.
«КҮТУ» дейді ел –
Күте-күте талыққам,
Тіпті, күдер үзгем түнгі жарықтан.
«ТАМҰҚ» дейді ел –
Табанымен кешкендей,
(Онсызда мың кешіп жүрміз сескенбей).
Мені жылап отыр дейді біреулер,
Іңір жылап отырғанын ескермей.
Кел, кел, Достым!
Есігімді қақпа, кір,
Жүрек шіркін жарылатын шақ па бұл?.
Сенің қайғың – үнсіздікке жұтылу,
Менің қайғым – суық жел боп бақта жүр...
Жат еді онда – скрпика үні,
Би кеші,
Өмір,
Өлім,
Тұрушы еді үйлесіп.
...Сенесің бе?
Сенің мұздай мүрдеңді
Өте шыққан қақпа алдынан сүйретіп...
Сен айтқансың:
Мүлде мекен жоқ менде,
Мен айтқанмын:
Ұқпайды деп көп пенде.
...Жым-жырт түнде түс суретін салайық,
Онсызда бұл мағынасы жоқ көктемге...
Кел, Достым!
* * *
Жүзін жасқап кешкі боран ағысы,
Тұңғиықта түмен бұлтпен алысып.
Кұба кеште кұлазыған жан үшін,
Қандай ғажап түнгі тырна дауысы...
Төгіп жасын құлазыған бауларға,
О, Мәжнүн – күз!
Мендік түске арбалма!
Түнде ұшқан тырналар жүр саз қосып,
Менің ауыр қасіретімдей тауларға.
Басам жалғыз сан мың ойдың соқпағын,
Тосам жалғыз сан мың кайғы оқтарын.
Сен екеуміз кешкен ойды мың кешіп,
Қалжырадым.
Оятпашы.
Жоқ қалім!
Түн құстары!
Қандай хабар әкелдің?
(Хат та жазбас, ол сендердей жат енді...)
У төгілген жүрегімнен ескен жел,
Сарыарқаның аязынан қатерлі...
Тамырыңды шер мүжитін кез неше,
Қайтем мендік сағынышты сезбесе.
Бұл өмірден безіп кайта оралган,
Жүрегімнен қан тамады өзгеше...
...Тағы бір сәт қанатымды жаралап,
Мынау өмір жазалады мені ағат!
Сенің нәзік саусағыңа ілініп,
Мен ұйықтаймын, жүрегіңді паналап.
Кезеп маған удай ажал оқтарын,
Суық өлім!
Ауыз салма, тоқтағын!
..Ол екеуміз кешкен ойды мың кешіп,
Қалжырадым.
Оятпашы.
Жоқ қалім!