Көктем романсы
Мұңға байлап қойды мені дала бұл,
Мұнартауға батып күн.
«Жылқы ішінде ұстатпайтын ала жүр...»
Киесіндей бақыттың.
Киесі ұрған шығар бізді бақыттың,
Батпан батпан, жол батпан.
Ескерткіші секілденіп уақыттың,
Сен келерсің сол жақтан...
Сен келерсің серті де ауыр, Бекзатым,
Бесіні ауған сорлыға.
Алыс маған, маған әрі ең жақын,
Таңдап алып қырау тұнған жолды да.
Сексен көлден туған шолпан жұлдыздай.
Сән берерсің өмірге.
Сүйрейді іңір саған мойын бұрғызбай,
Түн жылайды терең қазған көрінде.
Мен құштармын құм илеген белдерге,
Шер илеген тауларға.
Түн илеген көлдерге,
Сел илеген жолдарға.
Мені іздеген орманға!
О, сағыныш!
Айтарым көп сендерге,
Мұңға байлап қойды мені дала бұл,
Мұнартауға батып күн.
«Жылқы ішінде ұстатпайтын ала жүр...»
Киесіндей бақыттың...
Неге сорға қайта есігін ашты күн,
Күрең жанар күзден бе?
Боран көмген іздеріндей бақсының,
Мына жолдар қалады ертең бізден де...
Мына көктем қалады ертең бізден де...