Жетім торғайлар
Оларға арнап жақсы болжам айта алман,
Заман өзі бетімді әбден қайтарған.
Бәйтерекке ұясын тастап Самұрық құс,
Жеріп кеткен жұмыртқасын шайқаудан.
Маған ауыр олар жайлы ойланбақ,
Уақыт кеткен Сахи күлкімді ойрандап...
Оты сөнген ошағында опынып,
Отыр ағам жез крестіне шоқынып.
Мағрұптан мәржіп шыққан күніме,
Машүріптен мүлгіп жеткен түніме,
Имансыздың шашыраған нәжісі,
Кеш көктеген ихысан гүлдің бүріне.
Тағылымын өсиеттеп өлерде,
Атам өзі боз бурасын шөгерген.
Жерұйығымның желкесінде сор қайнар,
Зеңгір көктен желіге ұшқан қанды айдар.
Құмайлардың тояты үшін тіленіп,
Жемсауында кетті жетім торғайлар.
...Шаңды жорық шатырында туылып,
Ұмай ана ақ сүтіне жуынып.
Әлмисақтың жанарына жерленген,
Тағдыр жолын таразылап тең бөлген.
Жебелердің суылымен оянып,
Көшпенділер бесігінде тербелген.
Жетімектер-ау!
Бөрі баурына сыймап па ең,
Жас бөлтірік таласа еміп сендермен.
...Кею ана рухы,
Күңіреніп жүр күн қуып,
Қап тауында Бұлдырық құстар дүрлігіп.
Енді келер екі айналмас ғұмырда,
Ол сорлы ана өтер жасын сығымдап...
Қара аспаннан қандауыр көз қарайды,
Қара боран әлде нені сыбырлап.
...Бозғыл айға бата жасап отырмын,
Таңдайдағы бесік жырымды ыңылдап...