Жалғыз емен жапырағындағы жыр
Көктемдерге барар жолын сел жапқан,
Жан төрінде қалды түнеп шерлі ақпан,
Ымырт басқан қараң-құраң сұлбамды,
Суық леп ұрады әркез сен жақтан.
Түстік желі тынымсыз һәм азалы,
Азалы жел күнде жоқтау жазады.
Тауын аңсап тағаты ұшқан бір ақын,
Ай бетінен өз қабірін қазады..
Қалды шалғай қырау құшқан орманың,
Мекен аңсап мен де сендей сорладым.
...Бізді күтіп жатыр ма әлде құлазып,
Ұлы жұң го қорғаны.
Бұл әншейін сапар ғой деп басында,
Қорқынышымды адамдардан жасырғам...
Шетінен бір суық қолдар сүйрелеп,
Бесігімнен лақтырды осында.
Сен де бірдей – шағаласыз көл де бір,
Мен де бірдей – саясы жоқ бел де бір.
Келші, менің жүрегімнен көктеші,
Балталылар көп-ақ мынау жерде бұл...
Апанынан алыс кеткен Ай мініп,
Мен секілді аңсайды екен қай жігіт?
Селдір-селдір бұтағыңды сипалап,
Маскүнем шал отыр әне қайғырып.
Мәңгі қанбас шөлі оятқан ертемен,
(Ол қарттың да жайы менен сәл төмен...)
Бай мен бектің қан түкірткен даңқынан,
Биік менің өлеңдегі мәртебем!
Айбарынан қалған сонау-у-у Оғыздың,
Сабы сынық мен бір ескі қобызбын.
Көзін ашып кеуіп қалған сол іздің,
Таңдайыңа жалғыз тамшы тамыздым.
Сырқат емен,
Шерлі шайыр,
Жетім күн,
Мен сендермен бір қалуға бекіндім!
Жапырағыңа жазған анау хатымда:
«Үшеуімізді ұмытпа!..» – деп өтіндім.