Демеймін өте шалқып, өте тастым...
Демеймін өте шалқып, өте тастым,
Дер едім тіл күрмеліп, өте састым...
Білсеңіз, бірінші рет елден шығып,
Атырау-Амстердам, шетел астым.
Бұйыртса сырттан дәм-тұз татам, иә,
Тіл білмей тірлік заңы қатал, иә.
Сапарлас Маңғыстаудан екі адамбыз,
Жанымда – Бутырина Наталья.
Туған жер, қалды артымда мәңгі ұя,
(Сен үшін ғұмыр кешем, жанды қия).
Лайнер қалықтап кеп қона қалды,
Алдымда – мұнар басқан Англия...
Дәл осы біз көрмеген аңыз нағыз,
Бейнебір жүзгендейміз сағымда біз…
Сүйреді алға қарай жол торабы,
Мінеки, мейманхана жанындамыз.
Мұндайда жолығар ма таныс текті,
(Көруге құмар ма едім алыс,шетті?),
Бөлменің кілтін қолға ұстатқасын,
Өзді-өзі Гүлмира мен Ханс кетті.
Шыққанда шет елдердің шалғайына,
Кім білген, не жазылмақ маңдайыңа?
Он адам – Алматыдан, Атыраудан,
Кім-кім де жөнеп берді өз жайына.
Жайым не бұлданардай жанға тегі,
Жалынсаң тіршіліктен мән кетеді.
«Көрерміз бұйырғанын» деумен іштей,
Бұ Ғалым желе жортып әндетеді.
Бөгделер жан-жағымнан қарайлайды,
(Бұ Ғалым намыс пенен ар ойлайды).
Екінші қабатты мен келем кезіп,
Әрине, көңіл аздап алаңдайды...
Бір сәтке көңілімді мұң басқандай,
Қарайды қара қыздар түнгі аспандай...
Қарайды саф алтындай сары шашты
Бір ару жанарынан нұр шашқандай.
Кезіккен жан болды ма бұл бағыма,
Түсінген секілді ме ымдарыма...
Қор болып ағылшынның тілін білмей,
Сүйене алмадым-ау тіл-жағыма...