Табиғат, сиқырың көп дара біткен...
Табиғат, сиқырың көп дара біткен,
Шырқауды аңсап көңіл, сана күткен.
Сәтінде Дүйсембі ағам екеумізді
Қонысбек бастады алға қара «Джиппен».
Шынымен жөңки берді қиял-арман,
Асамыз небір асу-қиялардан...
Медеу де артымыздан қол бұлғайды,
Көк жүзі көрінбейді қырандардан.
Шымбұлақ – шыңның нағыз құзары екен,
Мәңгілік ерімейтін мұзарт екен.
Аспанға созсам қолым жететіндей,
Адамның делебесі қозады екен.
Заңғарлық ойға небір салып кетті,
Елміз-ау біз де қазақ алып текті.
Тұрғанда Шымбұлақтың шырқауында,
Бойымды мұздай лебі қарып кетті.
Барады денем енді тітіркеніп,
Барады бір жағынан буып желік,
Әкелсем дей беремін балаларды,
Құдайым сәтін салса ғұмыр беріп.
Балалар көрсін деймін тамашаны,
Шаттықпен өтсе деймін бала шағы,
Шыңдарды бойлай өскен қалың шырша,
Көзімен көрсе деймін сан аршаны.
Шыңдарды мәңгілік тал тұрған сүйіп,
Шырқауға шақырады мұндай биік.
Кім-кім де құр кетпейді бұл арадан,
Кетеді көкірекке арман жиып.
Шымбұлақ - шамырқанған шар болатым,
Қазаққа намыс пенен ар болатын.
Қияңа өрлегенде өріс кеңіп,
Мақтаныш сезім билеп, арқаландым.
Құштарым арта берді сүйікті елге,
(Құдайым кез қылмағай күйік-шерге).
Шымбұлақтан қуат ап бойымызға,
Шырқай ылғи берейік биіктерге!
Қонысбек достым, саған мың-сан алғыс,
Заңғарың болсын дәйім шың менен құз.
Заманды бір кешелік бауырлардайКөгілдір көктем мен жаз, қыс пенен күз...