Қала жоқ Алматымен таласарға...
Қала жоқ Алматымен таласарға,
Не жетсін Медеу кезіп, тау асарға...
Қасыңда өңшең жайсаң жандарменен
Көктебе, барсаң Алма-Арасанға...
Жеткізсе әлі талай ғұмыр Алла,
Жаралдық тіршіліктен сыр ұғарға...
Сіңіріп саф ауасын ну орманның,
Қаналық қымыз бенен қымыранға.
От-сезім өшпес тегі арман қумақ,
Ойлыға сәтті күндер талай тумақ.
Балқытып бойды балдай сыраменен,
Көк шөпке алар ма еді-ау аунап-қунап...
Десе де көңіл, шіркін, алаңдама,
Адаспас аңдып басқан адам ғана.
Аспандап кете көрме қайран жүрек,
Астыртын айтқан сөзге арандама.
Желіксең, жел-қаңбақтай ұшып кетпе,
Беймәлім бір қиялға түсіп кетпе.
Сап көңіл, Алматыда сабаңа түс,
Бауырым, елес қуып ішіп кетпе...
Білемін, Алматы бұл тарлан қала,
Жүреміз кейде шайқап талтаң қаға...
Барғанбыз Ұзынағаш, Қаскелеңге,
Барғанбыз Жамбыл(ауданы), Есік, Талғарға да.
Алматы алабөтен шаһар-қала,
Шыңдады тартыс-тірлік, қатал-дода...
Кезгенбіз біз бірінші Алматыны,
Жат емес «қауіпті аймақ» «татарка» да...
Күн кездік, түн де кездік, тайсалмадық,
Жас күнде бола алмадық байсалды анық,
Шегінбей өмір-өзен майданында,
Алуан асулардан ой, самғадық...
Жасымай намыс пенен ар үстінде,
Өтті ғой шалдырмастан шабыс мүлде...
Нұрберген, есіңде ме, алысам деп,
Қара тон қалдырғаның қар үстінде...
Қарсы алдық талай-талай асыл таңды,
Бір күні Қожакеев ашуланды...
Дүрәлі, Дәуітәлі, Иса, Қали,
Қасымда (марқұм) Мұрат досым бар-ды...
Ұстап ап милиция бәрімізді,
Тыңдады декан біздің «әнімізді»:
-Құртамын сізді «восемь гвардеец»,
Көрейін енді мықты халіңізді...
дегенде дірілдедік, күмілжідік,
Үрейден маза қашып, үзілді үміт...
Темкеңнің тепкілері әлі сабақ,
Алдына қойған қойдай тізілдіріп...
Көңілдің алға сүйреп талпынысы,
Қанғандай мейлі, мейлі, жан құрышы...
Байқасаң, тұнып-ақ тұр тылсым сырға,
Мұң-муза Алматының әр бұрышы...