Алматым, жанды баурап, аяладың,
Алматым, жанды баурап, аяладың,
Аңсатар жасыл тепсең, сая бағың.
Тербеткен тал бесікті анамыздайӨзіңсің асылым да, аяулы әнім.
Өзіңсің менің үшін бір құт ғалам,
(Сырымды қалай енді іркіп қалам?)
Алматым, асығамын саған дәйім,
Көңілімнің кезі бар ма ынтықпаған?
Бейне бір бәйтеректей мәуе жайған,
Ешқашан арылмадым сәуелі ойдан.
Көңілім перзентіңдей тебіренер-
Ұшып кеп түскен кезде әуежайдан.
Билеп ап бір қуат-күш еліктіріп,
Сезімді билейтіні-ай желіктіріп.
Алматым, алақұйын әлемсің-ау,
Қалайша «мас» болмайын көріп тұрып?
Кім- кім де күн кешпейді «мас» боп бекер,
Кәрің де бұл шаһарда жас боп кетер...
Әз-шаһар «әзәзілдей» арбаса да,
Алдында ақылдының мақсат жетер.
Ақылды ләйімда адаспайды,
Адасу ақылдыға жараспайды.
Ақылмен ғұмыр кеше алмасаңыз,
Алматы кім-кімге де бақ ашпайды.
Алматы жамандармен санаспайды,
Алматы жасықтарға қараспайды.
Алматы – сал-серілер астанасы,
Бас қосса, тез арада тараспайды...
Атқанда аппақ таңы арайлап бір,
Күн кешер Алматыда талай жақсы ұл...
Ай жүзі арулардың ақша қардай,
Алайда, айналайын, абайлап жүр...