Естай Мырзахметов
Арайлымың, Медетің, Хайроштарың,
Келмеп еді бәйгеден қай қосқаның?!
Үндемесе ағайын өзі білсін,
Күндесе де күліктей ойқастадың.
Жас күніңнің жолдасы – аңшылығың,
Жаның сері көрсетпес тамшы мұңын.
Шыдамның да шегіне жетті-ау, түге,
Шырқыратқан қасірет жан шыбынын.
Айрылдың да, ағажан, Абайыңнан,
Айрылғандай болғансың жан айыңнан.
Өкпе артпадың сонда да тағдырыңа,
Баз кешпедің тәңірлі талайыңнан.
Қай-қайдағы, қайтсе де, сырың іште,
Бой бермедің пендәуи бүгіліске.
Қасіреттің қамалын күйретіп өт,
Кеудедегі Күніңнің нұрын іш те.
Мін болмаған Мұсаға жаяушылық,
Керек емес өзіңе аяушылық.
Ұлы қайғы өртесе ұлық жанды,
Жолда қалар мүсәпір қаяушылық.
Алыстамыз, амандық біліспедік,
Ағамызға жүрсекші тыныс беріп.
Дауасына басқаның зар да емессің,
Дінің болат шыңдалған құрыш берік.
Азаптаса ойыңды жан құсалық,
Шарықтатсын нұр көкке шәулі шабыт.
Тілектерін рухыңның тоқтатпағай,
Таң алдына тағы бір таңды салып.