Боран
Тоғайы торлап жағаны,
Ақ Жайық толқып ағады.
Толғантқан мені бір сауал:
Қасымның қай тұс Шағаны?!
Ақынның қайда жайлауы?
Көңілдің қайда байлауы?
Жырлатқан сол бір жүректі
Бар еді-ау бұлбұл сайрауы.
Жайықтың жасын Қасымы,
Жайықтай, сірә, тасыды.
Жайықтың зифа сұлуын
Өртеніп сүйген ғашығы.
Табылмай ойдың байыбы,
Заулады желдей қайығы.
Толқындап жатыр тағатсыз
Қасымның ерке Жайығы
Ағыл да тегіл жыр Қасым,
Думанға бөлеп ортасын,
Көшесін кешкен Оралдың
Кеудеде соғып бұрқасын.
Оралы барда оңғарған,
Орданы бұзып, жол болған.
Сайранды күндер шалқытып,
Шарықтап еді-ау алға арман.
Құлағым сырға елеңдер,
Көзіме сурет көлеңдер:
Оралда жауған ақ жаңбыр,
Оралда туған өлеңдер.
Қаусырып барлық байтағын,
Бөктеріп келіп Байқалын,
Соғысқа суыт өтсе де,
Оралға айтты-ау айтарын.
Жарқылдап жастық күндер де,
Елестеп өтті бір демде.
Ойнап та күлген Оралдан
Озарын ақын білген бе?
Қасымның қайран Оралы
Артында қалып барады.
Ақынның жаны жаралы,
Ақ Жайық толқып ағады.
Сонау бір үйдің орамы...
Жас терек... жоқ-ау амалы.
Самалды Сарыарқасы,
Сағынтар Сақыпжамалы...
Жадында жырдай жатталып,
Сыйлығын, сырын ақтарып,
Қалдырып бәрін Оралда,
Боранын ғана кетті алып.
Балқанды басты бөктерлеп,
Берлинде тұрды кек кернеп.
Соқтыртқан сол бір боранмен
Самғады Қасым көкке өрлеп.