Жырұйық
«Қарайсың Қарауылдан Жидебайға,
Бергендей күнде сəлем ұлы Абайға».
Қасым
Жерұйық емес, жырұйық,
Жидебай зият мекенім.
Асылдың көзі тұңғиық,
Айналып қалай өтемін?
Жиделі Байсын дейтіндей
Жер құты және жыр құты.
Қырымнан толғап, еркіндей,
Қансонар салған бүркіті.
Көкала бұлттан сыр ашып,
Көңілін күңгірт делбеді.
Бейуақпен ақын мұңдасып,
Бесігін жырдың тербеді.
Жидебай жалқын арайы
Жар болып жанға жабыққан,
Ашылып алтын сарайы,
Аныққа көшкен танықтан.
Әз сәлем жолдап алғыға,
Жырғады жырды Жидебай.
Өзегін өртер зарды да
Өлеңмен өрді ұлы Абай.
Қамығып қапа дертімен,
Қазағым десе, қайғы ойлап.
Алапат жүрек өртімен
Жалындап жанып, жайды айдап.
Күн кешті солай мұңды Абай,
Дидарын көрген тәңірдің.
Меккесі жырдың Жидебай,
Тәу етіп саған, табындым.
Кіндігі қазақ жырының
Кесілген жері – Жидебай.
Өркенін ана тілінің
Өсірген жері – Жидебай.
Желбіреп туы рухымның,
Жидебай-Мекке құламай,
Киесі болып жұртымның
Жасай бер мәңгі, жыр Абай!..