Мен. Мұхтар Мағауин
Мен!.. дегенде алыс жатыр қаншама.
Мен!.. дегенде жақын жатыр қаншама.
Мен-жүректің қияметін кешуге –
Жету – дозақ...
Қанша жақын болса да.
Мен!.. болмаса – болмайды Ердің қарымы,
Алауламас «Мен!»-сіз жүрек жалыны.
Мен!.. болмаса, естілмейді мың жылдық
Қазағымның қобызының сарыны.
Болар оғлан «Мен!»-мен ғана қаржасқан,
Мен! – құдірет қара нардай алға асқан.
Мен!.. болмаса жасалмайды ғажайып,
«Мен!»-сіз, сірә, суырылмас алдаспан.
Қу дүниенің алданыш қып тезегін,
«Мен!»-і жоқтар шірітеді өзегін.
Мен!.. – тектілік,
Мен!.. – даналық,
Мен!.. – намыс,
Мен!-Мұхтарлар көгертеді өз елін.
Арқасына ауырларды теңдеген,
Құм Нарында шөлдегенде өлмеген,
Өлмегенді былай қойып...
Ерлеген...
Қайсарлықтың өзегінде Мен!.. деген.
«Мен!»-сіз, сірә, өркен жаймас Ел деген.
«Мен!»-сіз қаны қыза ма екен Ер деген?!
Менің Мұхтар ағатайым, Мәңгілік
Өзіңізге жарасады Мен!.. деген.