Поэмалар ✍️

Туар деп күткем күн қашан?
Саулар деп күткем нұр қашан?
Аңсарлы азаттығыммен
Елжіреп дәйім сырласам.
Еске алам бұла бағымды,
Кеудесі биік шағымды.
Күннен де туған ғұндарды,
Сақ, үйсін, Тұмар ханымды.
Сенада атын суарған,
Алтынмен үсті бұланған,
Атилла ерді еске алам
Ай-күндей атын шығарған.
Елтеріс, Мөде, Күлтегін,
Көк түрік күйін шертемін.
Қашалған тарих көк таста,
Қаймығып неден үркемін?
Қуаты кенен кұт шағым,
Қыран бір құсқа ұқсадым.
Дабысы кеткен әлемге
Дүбірлі Дешті Қыпшағым.
Жаһанды жайлап жырғадым,
Еділде қара орманым.
Байтаққа билік жүргізген
Айбынды Алтын Ордамын.
Ноқтаға сыймас нар басым,
Тарихтың тартып арбасын,
Өзіме бөлек енші алғам,
Іргелеп Қазақ Ордасын.
Хандарым асқақ асылдар,
Жәнібек, Есім, Қасымдар.
Тәуекел, Салқам Жәңгірлер,
Жайратқан жауын жасындар.
Жоңғардың ұрған дабылы-ай,
«Елім-ай» деген сарын-ай...
Елдікті сақтап ерлеген
Бахадүр ханым Абылай!
Болады қайдан кіл ғажап?
Алдынан тосқан түрлі азап.
Бодауын беріп басқаға,
Бодан да болды бұл қазақ.
Көзінен қанды жас аққан,
Жайлауын жатқа босатқан.
Алауыз алты бақан боп,
Біріне бірі тас атқан.
Қорлыққа мына шыдамай,
Күңіреніп еді ұлы Абай.
Тәуелді болған заманда
Тәңірдің қатты сынағы-ай!
Жаралған дейтін намыстан,
Ерлерім өтті арыстан.
Әлихан, Ахмет, Міржақып
Азаттық үшін алысқан.
Ер де көп, айтар шер де көп,
Еске алам қайсын термелеп.
Батырған тізе қазаққа
Кеңестің кезі кермелеп.
Алашқа салған азапты ұқ:
Қасиет қалмай қазақтық,
Қан жылап тұрған кездерде
Аңсағам сені, азаттық!
Қайтадан атқан таң сәрім,
Азаттық, сенсің аңсарым.
Басыма қонған бақыт құс,
Бар шағым әмбе нар шағым.
Тар шағым алыс қалды артта,
Жан салып ұштық самғап та.
Өлгенде көрген бұл бақты
Баладым барлық қымбатқа.
Азаттық үшін қан бергем,
Азаттық үшін жан бергем.
Қанша деп құны сұрағын
Құрбандық болған ерлерден.
Тәуелсіздігім, қалайда,
Түскен жоқ әсте оңайға.
Қолда бар алтын қадірін
Кетіріп алмай, соны ойла!
Бостандығымның киесін,
Азаттығымның иесін
Қастерле, сыйла, құрметте,
Жұқтырма дұшпан күйесін!