Үлес
О, біздің қанша күз жоғалды тектен-тек,
Қаншама сұлуға сыйладық көктемді!..
Ойымыз,
Жанымыз
әлі де көкпеңбек,
әлі де шикілеу,
әлі де шектеулі.
О, біздің піспеген алмадай жасыл бас,
Жастықтың тұп-тұнық иісі аңқыған!
Ойымыз тым қышқыл...
Уыты басылмас,
Түкіріп тастардай жұта алмай артынан.
Нөсерде қарсы алдық не көктем,
Не күзбен қоштастық тұнжырап жыр оқып!..
Күтпеген жерлерде пайда боп кенеттен,
Ғайып боп кеткенбіз дүр етіп.
Өмірді іздедік әрнеден,
Ойыншық сағаттай көрдік-ау уақытты...
Біздерді сүрленген ан-то-логия-ларменен,
Түксиген эн-цикло-педия-лар оқытты!..
Олардан бар еді безуге,
Һәм ақын, Һәм сұлу масаң ұл!
Гүлденген шақтарда ең іңкәр сезімдер,
Бүр жарып жатқанда жас өмір!..
Асау ой тебісіп,
Тынжылар шыңғырып іш тескен,
О, талай жүрекпен келісіп,
О, талай бастармен тістескем!
Күреңдеу жүзбенен жел өпкен,
Күн сүйген маңдаймен таңдағы,
Біз айқай салғанбыз әлдебір себеппен,
Бізге айқай салды енді салдары...!
Жүрегі көзедей у құйған,
Дәтің де шыдамас ішуге –
Ақынның барлығы – сүйкімді хулиган,
Академиялары өзінің ішінде!
О, қайда қалмады балғын да балғын күн,
Балғын күн мені енді танымас:
Қаншама сұлудың көңілін қалдырдым,
Қаншама жігіттер әлі мас...
Осындай екен-ау үлесі ақынның,
Тым биік кетіпті армандар.
Енді үйде кітапқа көміліп жатырмын...
...Балалар, сабақтан қалмаңдар!