Бұлақ ескерткіш жайлы әндер
I
Туған жердің бұйырмай беткейі де,
мекен болды жат елдің құба белі.
Көйлегі де қалды ғой жетпей үйге –
көз жасымен анасы жуар еді.
Ескерткіш тұр ауылда оған деген.
Аттамаңыз, көрсеңіз бас бұрыңыз.
Білесіз бе, көп бізде олар неден –
қу соғыстан қалған бұл дəстүріміз.
Ақ шашты ана ертемен күнде тұрып,
жанына кеп жылайды, сырласады.
Балғын мүсін тұр үнсіз гүлге тұнып,
ал ананың қайғысын кім басады?
Күнде ана мен баласы осы жерде
кездеседі, бір-бірін жұбатады.
Ол бір қалпы – тұр төсін тосып елге,
жасыл жаңғақ жанында бүр атады...
II
Күндіз-түні сыңғырлап,
шапқылайды мың бұлақ.
Егінші одан сусын ап,
далада іске құлшынад.
Қыздар суға барғанда
көзін салады армандап.
Бала біткен маңында,
шатты, мұңсыз шағында,
бұлақ суын шашқылап,
асыр салар шапқылап.
Ескерткіштің түбінен
бұлақ мөлдір үнімен
шулы өмірмен жалғасып,
жатады ылғи алға асып.
Қаза болған ерлердің
қанына оны теңгердім.
Ағады ылғи көз ілмей,
дəл өмірдің өзіндей.
III
Егер сенің о бастан арың, таза болмаса,
жақсылықты білмейтін жаның таза болмаса,
адалдық пен шындыққа жүгінбейтін жан болсаң,
жеңіл өмір – арманың, ой-өріске тар болсаң,
өтірікпен, өсекпен айналаңды уласаң,
қасиетті бұлақпен маңдай терді жумасаң,
адалдарға өмірде істеп жүрсең зақым көп,
былғап жүрсең сыртынан, көзінше оған жақын боп,
татпа мына бұлақтан – ар алдында хақың жоқ.
* * *
Жоқ! Сені көргім келмейді!
Жанарым егер іздесе,
көзімді жұмам мен мейлі.
Аузымда тұрса есімің
қырқамын тілді тісіммен.
«Атама, жоқ еш кешірім!»
Ал егер жүрек шыңғырса?
Ойламай сені бір таңым
атпаса, күнді түн қылса,
жүректі қалай қырқамын?
* * *
Сықылықтап күлген болам мына мен
қасіретімді сен көрмесе екен деп.
Түнде жалғыз елжірер ем, жылар ем –
таңмен бірге жасты тыям жетер деп,
Күлем солай. Ойламасын деп сені:
«Жүрегін мен кеттім мəңгі мекендеп».
Күлімдеймін бір жеңілтек қыздардай,
жүргендей боп бақыт-нұрды қарсы алып,
көз жасымнан тұрсыншы деп із қалмай,
əлденені ыңылдаймын əн салып.
Сондағы ойым тек – өзіңе сездірмеу
сені ойлаумен жүргенімді тамсанып.