Қайран Мәриям апам-ай
Бар қазаққа ана едің,
барлық қызға пана едің.
Көңілі шалқар даладай
бітімі бөлек жан едің.
Жақтырмасаң, паң едің,
жақсы көрсең, əн едің,
жыр-отаудың сəні едің,
ақыл-ойдың нəрі едің.
Көңілім жүдеп, күрсініп,
мен жылаймын тұншығып.
Енді сенсіз Күн шығып,
енді сенсіз бата ма Ай?
Қайран Мəриям апам-ай...
Қыздардың көшін бастаған,
орынсыз асып-таспаған,
өсек-аяң сөз айтпай,
қабағымен жасқаған
тектілердің көзі едің,
шын асылдың өзі едің.
Мəриямы мəңгі көз жұмып,
жұқарған жанын тоздырып
кемсеңдеп жатыр кең дала.
Еліме ана боларға
лайық едің сен ғана.
Енді орның сенің толар ма...
Қыздардың бəрі жылаулы,
жанарлар жасқа бұлаулы
«Жоқ-ау, – деп, – сендей енді Ана»,
жүрегін кернеп шер-нала.
28
Тіріде шырылдап жаның,
еліңнің ұл-қыз – ардағын
тілегін тілеп, қамдадың.
Көшінен жырдың қалмадың.
Сырбай, Ғафу – қос ағам,
қос ағамнан айырылып,
босағасы жырдың босаған.
Сен де кетіп барасың
біздерді тастап, қош анам!
Мейірім ойнап өңіңде,
отырмайсың енді төрімде.
Қимаймын, қалай қиярмын
өзіңдей жанды өлімге.
Жаныңызға жұмақ тіледім,
шарам жоқ басқа – білемін.
Ажал дегеннің қаталы-ай,
Əр сөзі – асыл батадай,
Қош,
Қайран Мəриям апам-ай!