Азамат ШОҚШИНҒА
Терең әжім, мұңлы көздер
Жүзінде оның өмір салған көп белгі,
Кеуде толы сағынышқа
Бос орын жоқ кекке енді,
Вагондарға жәутең қағып пероннан,
Шоқшин ағам күте ме екен көктемді?!
Темір жолдай тамырынан
Зіл вагондар жүріп жатты қан болып,
Шықтай мөлдір көздеріне
Қызыл сұңқар таң қонып.
Көшелерде жатыр әне сұлқ түсіп,,
*«Гражданның» дәуреніне зар болып.
Вагондардан қол бұлғаған,
Сол көктемді көреді ылғи түсінде,
Сосын барып өтеді әрі
Дәті бармай түсуге.
Не бір мұңлық көктемінен адасып,
Отырады «ақ шағала»* ішінде.
Күту менен сағыныштан
Вокзалдардың таусылмайды өлеңі.
Төбесінде күн күлсе де
Қоштасқанның оңалмайды неге өңі?!
Көктемді іздеп шығар болсаң сапарға,
Шоқшинға бар — билет тауып береді.
Ол-әлемді баяғыда-ақ
Тәрк еткен де су астына көшкен дүр.
Көз алдынан ғайып болып
Күнге еркелеп өскен гүл.
Су астында жататұғын маржаным,
Былық толған жер үстінде не істеп жүр?!
Қай вагоннан түседі екен?
«Гражданмен» күтейінші көктемді.
Күткенімді айтайын мен,
Айтайыншы өкпемді.
Мен артынан қаншама хат жолдадым,
Ал, ол болса – еш хабарсыз кеткен-ді!
Әлі күтіп тұрмыз біздер,
Қара аспанға самғап шықты ай қыран,
Күте-күте жалығам да
қайта-қайта қайрылам.
Жаурадық қой «шағалаға» кірейік,
Келсе шаттықтан, келмесе қайғыдан…
Ішейік!
*Ақшағала – перон бойындағы дәмхана
*Граждан – С.Сағынтайдың «Бір қап кітап» әңгімесінің кейіпкері. Прототипі – Азамат ШОҚШИН