04.05.2022
  181


Автор: Ерік Нарын

БІЗДІҢ ЖАҚТЫҢ БҰЛТТАРЫ

Дауылда  өскен ауылдың бекем елі,



Елге бесік белдері бетегелі.


Төбемізден үйір бұлт барады өтіп,


Сарқ-сұрқ етіп соғылып шекелері.


 


Сол дүбірден шошынып бала қашты,


Сол үйірде бір бесті жаза басты.


Жаза басқан тұяқтан от шашырап,


Өртеп кетті қартайған қара ағашты.


 


Алыстаған жылқыға қарамай көп,


Кәрі ағашты өксітіп, табалайды от.


Тас төбемде айналып жел жүреді,


Есі шыққан  жылқышы баладай боп.


 


Қашқан үйір бетке алып арғы бетті,


Ұлы шуға бөледі зарлы көкті.


Шатырлардың үстімен шауып өтіп,


Таулардан да оп-оңай қарғып өтті.


 


Таулар бөгет болмады биік деген,


Өз-өзіммен мұңлы ойды түйіп келем:


Қашқан асау бұлттардай күндерімді,


Қайыра алмай бір түрлі күйіп келем.






Пікір жазу