Қасқайып тұрды көк аспан,
Шуағын төгіп тым асқақ.
Жер ару мыңдап бұлақтан,
Бұрымын жайды құлаштап.

Осылай ғана көк пен жер,
Сезімін үнсіз жасырып.
Ғарышқа кетті бір сәуле,
Арманын айдан асырып.

Ақ жауын жауса сіркіреп,
Көк пенен жердің сүйісі.
Жауқазын жүрек бүр жарар,
Бұрқырап жердің иісі.

Кеудемнен ұшты мың кептер,
Қош айтып маған сан арман.
Көк пенен жердің тіршілік,
Махаббатынан жаралған.

Бозамық айды куә ғып,
Бердім дейді аспан сертімді.
Көңілге бүгіп бар мұңын,
Көзіне жердің көл тұнды.

Мұнартты аспан күзгі шақ,
Ұзатып көшті қаралы.
Күрсініп сонда жер мұңлық,
Көз алмай ұзақ қарады...