АТАЖҰРТ
Өзiңдi аңсағанда, өскен елiм,
кеудемдi күй тербейдi кешке менiң.
Жұлқиды жүрегiме тыным бермей,
тұсауын кескен сенде естi өлеңiм.
Жүрмейiн қай қиырда, қай қалада,
жерұйық, иран бақта, бай далада;
Атажұрт, сенiң орның бөлек маған,
сен маған дастарқансың жайған ана.
Өзiңде қанаттандым, арқырадым,
өзiңмен еңсем биiк, артық әнiм,
тағдырым мұхиттайын теңселткенде,
сенi iздеп шағаладай шарқ ұрамын.
Құлын-ой…
құлын-сезiм құрақ ұшып,
көлiмнiң аққу-қазы жырақ ұшып,
кеудемдi қарс айырып бiр сағыныш,
өзiңе қанат қағар жылап ұшып.
Бал-қиял…
Жiгiт-арман…
Бұла-қайың…
Көзiмде көлбеңдейдi жылап Айым.
аңсаған сәттерiмде самалыңды,
жыр-сезiм бұлқынады тұмадайын.
Ширыққан кездерiмде ғарышты ұрып,
қиырды қиырлармен жарыстырып,
тауымның өзенiндей өкiредi
көк долы кеудемдегi Намыс-бүлiк.
Ашынған сәттерiмде – өзiңдеймiн,
басылған сәттерiмде – көзiңдеймiн,
әлемдi мынау ұлы, беу, атажұрт,
өзiңсiз көре алмаймын, сезiнбеймiн.
Өзiңе ессiз ғашық пендең едiм,
жарады жеткiзе алса ендi өлеңiм.
Жүрегiм, жұлын-жүйкем тек өзiңде,
арым да, арманым да сенде менiң!
наурыз, 1992 жыл.