26.03.2022
  206


Автор: Нұрлан Оразалин

САРЫ КҮЗ

Сарылып, сарғаяды жарық Айым,
Сағынып, сiлкiнедi сары қайың.
Сары күз…
Сары дала…
Сары тоғай…
Санамда – сақыр-сұқыр сары уайым…
Сам жанып, салқын көкте от күледi,
сарғайған салқын күздiң жеттi лебi;
сарыжұрт бүрiседi кеште суық,
сабылып сарыала қаз көк тiледi.
Сары бел жетiмсiреп қалқияды,
сары адыр, саздау еңiс салқияды.
Сары тал…
Сары қайың…
Сары белес…
Сағым-мұң тербетедi сал қияны.
Сабырсыз серi көңiл тұншығар ма?
Сiлкiнiп алмай, сiрә, тыншығар ма?
Салауат күйiн шертер кеште Дала
сыздатып бой-бойыңнан үн шығарда.
Сары күз…
Сағынышым…
Санамды алған
 
саздайын жүрек баурап тәмәмдалған.
Сезiмдi серiк етiп сарыала қаз,
сағымға айналғандай тәмәм жалған,
сары адыр мұңаяды санамды алған…
қыркүйек, 1990 жыл.





Пікір жазу