16.03.2022
  132


Автор: Нұрлан Оразалин

Еңку-еңку

Еңку-еңку, ессіз күн!
Жетегінде ессіздің,
Айлы жаздың кешінде,
айна көлдің төсінде
есіңде ме, есіңде
аққу сынды мас болған,
жанарына жас толған,
Сені іздедім, көзсіз мұң?!
Сені іздедім боз кештен,
алай-дүлей сөз көшкен,
ала таңның алдында,
аунап-қунап шалғынға,
есіңде ме, бұла күн,
бойды буып жыр-ағын,
көктен сені сұрадым,
күз суығын сезбестен?!
Еңку-еңку, елес күн!
Құшағында елестің,
қанатында көк белдің,
қабағында көктемнің
көзде тұнып дала, шық,
алысқанда адасып,
шабысқанда таласып,
Сені ұмытқан емеспін...
 
Еңку-еңку, ессіз жыр!
Күндерде де ессіз бір...
Жалғыз қалып өткелде,
дос бұрылып кеткенде
көмек сұрап Иемнен,
демеу күтіп Киемнен.
Тек, өзіңе сүйенгем...
Айналайын, Өлеңім!
Сені іздеумен келемін.
06 сәуір, 1973 жыл.





Пікір жазу