13.03.2022
  156


Автор: Рафаэль Ниязбек

* * *

Менің жаным бұл шақта шат күледі,
Аяғымнан шалмақ боп жат жүреді.
 Кей достарым сезбеген қас-жауымды,
Астымдағы қанатым, ат біледі.
Көп елден мен жүремін артып алда,
Жүрегімді барыс-күй шарпығанда.
Жау келді деп ойлаймын, қара жерді
Тұяғымен тұлпарым тарпығанда.
Жасығаным, сарқырап сай жыласа,
Елей бермей тау езген қайғыны аса,-
Қарға жауға қарсы шап дегені ол,
Қос құлағын тұлпарым қайшыласа.
Жырынды жау ығады айбатты ерден,
Мен жүзімді тұяққа қайрап келгем.
Кей достарым жасытса жоқты соғып,
Тұлпар бірақ жаныма қайрат берген.





Пікір жазу