ХАНТӘҢІРІ
Шуақ құйып тұрса да неше көктен,
Көсе де өткен өмірден, көсем де өткен.
Қарасазға бардың ба, Серік мырза,
Мұқағали жыр болып нөсерлеткен.
Жандар көп те жүрегі күй ұқпаған,
Тіршілікті кім сонша тұйықтаған.
Серік мырза, киелі Қарасаздың
Айдынында аққулар ұйықтаған.
Шағаласы айдында шуылдаған,
Қарасазда қара өлең туындаған.
Ақынның жаны таза болған емес,
Шұғылаға шомылып жуынбаған.
Шауып шығып, ту тіккен көк белеңге,
Қай жұрт сенім артпасын текті өренге.
Мұқағали – қазақтың қара өлеңі,
Ғасырлардың үні боп жеткен елге.
Орманында жайқалған дара емені,
Алты алаштың бұл күнде саналы елі.
Мұқағали ешқашан өлмек емес,
Өлмесе егер қазақтың қара өлеңі.
Кісінетіп күреңін көп түлеген,
Өжет ақын болатын от күреген.
Мұқағали көзіме елестейді,
Хантәңірді көргенде көк тіреген.
Көңілімде бір аспан күркіреді,
Көз алдымнан бұлт көшіп дүркіреді.
Хантәңірге айналып тұрып қалған
Мұқаңның өзі шығар кім біледі.