ШАПЫРАШТЫ НАУРЫЗБАЙ ХАҚЫНДА
Кісі бар ма бұл кезде қыр аспаған,
Көңілімнің есігін кім ашпаған.
Ата ерліктің білмейді не екенін
Наурызбайдың рухымен сырласпаған.
Ат жаратып өскен соң нұрлы өңірде,
Сауық-сайран құрмасын кім елінде.
Атылмаған жанартау кетті қанша
Наурызбайдың жолбарыс жүрегінде.
Арыстаны дамылдап шыңда жатқан,
Батыр барда қай қазақ мұңға батқан.
Маңдайының тері ме сорғалаған
Тарау-тарау бұлақтар тулап аққан.
Қаратаудың жаралған қуатынан,
Наурызбай ер жауына тура атылған.
Аспандағы құс жолы қалып қойған
Тұлпарының шаңы ма шұбатылған.
Батыр неге от шайнап, күркіреді,
Көзінде әлі көктем боп күн күледі.
Жұлдызды аспан жебелер тесіп өткен
Ақ сауыты болар ма кім біледі?!
Қандай қатер төнсе де азынаған,
Батыр еді бұғынып жасымаған.
Қырға қарай жайылған қызғалдақтар
Наурызбайдың қаны ма шашыраған.
Айлы аспаны тазармай қара бұлттан,
Батыр еді өрт болып алабұртқан.
Жарға біткен жантақты нар жегенде,
Ел қамын жеп Наурызбай алау жұтқан.
Төбесіне көтерген Хантәңірі,
Наурызбайдың жұлдызы жанды ақыры.
Ескерткішке айналып тұра қалған
Қара тастың бүлкілдеп қан тамыры.
Төрт түлігі көктемде түлеп өрген,
Сардар еді өмірге күле келген.
Мына ескерткіш батырдың рухы шығар
Жүрегінен даланың түрегелген.
Қалың жауға жасқанбай төте кірген,
Сардар еді қайдан да өте білген.
Мына ескерткіш батырдың өзі шығар
Көктөбенің басына көтерілген.
Семсерінің көрмеген жүзі кетіп,
Батыр еді ұшырған құс түлетіп.
Көктөбенің басында қайран сардар
Тыныштығын даланың тұр күзетіп.