ДҮНИЕНІҢ ҰЛТАНЫ СӨГІЛГЕНДЕ
Семсеріңнің көрді ме жүзі кетіп,
Өткелдерден келесің жүзіп өтіп.
Талдықорған еліне сен барғалы,
Күрең мінген жұрт қанша кісінетіп.
Сардалада тайпалтып жорға мінген,
Жұрттың бәрі жолаушы жолда жүрген.
Наурызбайдың, кім білсін, рухы шығар
Серік мырза, өзіңді қолдап жүрген.
Болашақтан көз жазып, қол үзбеген,
Жұрттың бәрі жолаушы жоқ іздеген.
Кісі бар ма өзіңмен сырласқанда,
Көңілінің шуағын бөліспеген.
Жағалаудың қызықпай қамысына,
Ер жігіттің айналдың намысына.
Зуылдаған уақыт толқын атып,
Өміріңнің тулаған ағысы ма?!
Сұрқай заман құтырып, жын атқалы,
Жүргендер көп туыңды құлатқалы.
Серік мырза, сен барда өскен емес,
Қара орманның қисайып бұтақтары.
Күнің сенің биіктен көрінгенде,
Ат жаратып, бақ қудың көңілді елде.
Қағылатын нық шеге секілдісің
Дүниенің ұлтаны сөгілгенде.