ЕЛ БАСҚАРСА РУХЫ ЖОҚТАР
Дүниенің көзінен сыр аулаған,
Күндер қайда көгінен нұр саулаған.
Билік үнін шығармай тұншықтырып,
Туған елдің кеудесін құрсаулаған.
Ақша бұлты көгінде қылаулаған,
Күндер қайда асыр сап қырға аунаған.
Туған елдің үмітін үсік шалып,
Терезесін ызғары қыраулаған.
Билік көзі қазаққа тұр аларып,
Жұртын түгел тоғытып, мұңға малып.
Қалай төзем жазылып жатса егерде,
Тарихымның шындығы бұрмаланып.
Қалаға ескен зауалы, далаға ескен,
Жамандықтың қай кезде қарасы өшкен.
Ешқашанда құлдықтан құтылмайды,
Ата қазақ ел болмай санасы өскен.
Бәлкім, содан жарамсақ ақсақалы,
Ақша,
Байлық... бәрінің аңсағаны.
Азаттықтан не пайда?
Тұрмаса есіп,
Адалдықтың аңқылдап ақ самалы.
Қасіреті тұрса егер түр-өңімде,
Күңіренбей қайтейін күрең күнде.
Жаңаөзеннің қайғысы жазылмайтын
Қара дақ боп қалды елдің жүрегінде.
Туған жердің балта ұрған терегіне,
Көктем болып қарай ма сері еліне.
Жоғын жоқтап, даулаған өз халқына
Оқ атқызған биліктің керегі не?!
Көз көрмеске жоғалса тылсым арай,
Күшік-арман қайтеді қыңсыламай.
Ел басқарса бойында рухы жоқтар,
Елдің рухы жаншылмай тұрсын қалай.