ӨЗЕН ЖАҒАЛАҒАН
Тұнық ойлы көзімнен от өріліп,
Талай жерге келіппін төте жүріп.
Ұшып бара жатады саған қарай
Ақ сұңқар жыр кеудемнен көтеріліп.
Тұғырлы елдің көз салып түлегіне,
Мүмкін жеткен шығарсың тілегіңе.
Қонаевтың көңілі
Кім болар ең,
Сәуле болып түспесе жүрегіңе.
Тағдырыңның көп болып бұралаңы,
Сені қайда салмады шырғалаңы.
Мүмкін ақын болар ма ең, кім біледі,.....
Бұйырғанда Абайдың жыр қаламы.
Мұқала ма ақ семсер жүзі кетіп,
Ерлер күрең мінсе егер кісінетіп.
Жағалаудан қол бұлғап тұрдың қанша,
Тасқындардың бәрінен жүзіп өтіп.
Тіршіліктің бойламай тереңіне,
Бөленем деп ойлама желегіне.
Туған елге сәулесі бір түспеген
Жуан қарын байлардың керегі не?!
Қызық іздеп сарсылған құба белден,
Көңіл қалды қаншама тұлғалы ерден.
Байлар, бәлкім, қаша ма мұхит асып,
Байлықты артық көрмесе туған елден.
Ер-тұрманын алтындап, күмістеген,
Жігіт қанша көкірегіне күн түспеген.
Оу, Өмеке, шалқыған даряның
Шөлдегенде суынан кім ішпеген.
Бәрін түгел кезсем де көшелердің,
Бірі көзге түспеді көшелі ердің.
Бірақ сендей өзенді жағалаған
Талған емес ешқашан өзегі елдің.