БЕТПАҚДАЛА
Басқа жанға өзінен
Сыр ашып, тіл қатпаған.
Жылайын десе көзінен
Бір тамшы жас ақпаған.
Болушы еді қаралы
Талайсыз сорлы бір ана.
Жүрегі шерлі, жаралы,
Арман болып бір бала...
Сол бір ана сықылды
Бедірейген Бетпақ шөл
Бүгінгі күн ұл туды,
Бетпақ шөлді - басты сел.
Құлазыған, қаңсыған,
Шаңырқаған, шаң басқан.
Қара құрты құжынап,
Оралды жылан арбасқан.
Тұғыр болар қыранға
Томары жоқ, бүрі жоқ,
Суат болар қыранға
Қағы да жоқ, түгі жоқ.
Ызыңдаған тек қана
Қыста боран, жазда жел.
Сұлап жатқан сұр дала
Сорлы еді ғой Бетпақ шөл,
Ешкімге тіл қатпаған.
Тауды бұзып аққан сел
Оған, сірә, батпаған.
Үндеместен үстінен
Жылдар өтіп кетіпті.
Көшкен бұлттай шұбалып
Ғасырлар да өтіпті.
Сол Бетпаққа ел қаптап,
Желбіреп қызыл ту барды.
Сарқырап ағып ойнақтап,
Күміс кәусар су барды.
Жұты суды сіміріп,
Тамырына қан жүрді.
Бірте-бірте тіріліп,
Бетпақ шөлге жан кірді...
1940 – 1948