Бесінші сөз
Кең далам – дастарқаным –атамекен,
Зейінді асқар тауым көкірегі кең.
Лебіңмен оттай ыстық тартасың кеп,
Тіріліп іздегендей мені өкем.
Жалбар тон жетім болып жүргенімде ,
Көтеріп, қаратып ең мені күнге.
Әкем де, анам да сен, туған елім,
Сен үшін ырысым да , қасіретім де.
Білмеймін не күтіп тұр мені алда,
Ажал кеп жүр дер ме әлде осы таңда?
Сені ойлап қиналам ғой, туған елім,
Қызыл ет, жатсам- дағы батып қанға.
Алшы деп мен ажалға бермен арыз,
Сен маған айтқан жоқсың «өл» деп уағыз.
Талпынған жаңа ғана екеумізге
Өлші деп әмір етер қандай
жауыз?
Болғанда сен жас әке , мен сәбимін,
Ашылған жаңа ғана гүлмін, күймін.
Бәрібір құтылмайсын десе- дағы,
Келмейді сұм өлімге еш бас игім.
Жанымды күйдірсем де жалынға сап,
Қасқыр боп таласа да мені азап.
Туған жер топырағында тіп-тік өскен,
Қара емен қасарысқан мен бір қазақ.
Сағындым, туған елім! Өтті жылдар,
Білмеймін достарымнан кім жоқ, кім бар?
Құс болса, ұшырар ем жүрегімді,
Ап кел деп туған елден сен бір хабар.
Сарыарқа самалды тау, сырнайлв өзен,
Сағындың сен де мені , айтпай сезем.
Айбарлы ақсақалым – Алатауым ,
Күт мені , сабырлы оймен, түңілме сен.
Құс болып ұшар жырым ой- қырыңда,
Қонақтар сенің алтын тұғырында.
Қымбаттым –халқым деген махаббатым,
Сенемін қалмас шіріп қабырымда.
1944