Дала бейне теңіздей...
Ал ол алыс шаһардан келе жатыр мені іздеп...
Тәрк еткен соң қызық-думан – барлығын.
Көкірегіндегі шам тіліндей нұрлы үміт,
Сөнер-сөнбес кейіпте шыңғырады қарлығып.
Әр елестен бейнемді қалқып жүрген көшкіндеп,
Көшіреді кеудеге суретімді кескіндеп.
Сағыныштан жүрегі бір уыс боп жиналып,
Тәңіріме жалынып, иман оқыр ибалы.
Мекендеген қалтасын көмескі бір суретім,
О, бұл неткен іздеушім, тыным таппай жүретін.
О, несіне мен саған қажет болып қалды екем,
Қайран менің қарт бабам, қайран менің шал көкем?!
Қарсы алушы ем алдыңнан, білмеймін-ау, қай жерде,
Келе жатыр ақсақал, селеу саусақ, ай кеуде...
Бір астау ет жылқының, торсық-торсық қымызды
Алып шығып күтуші ем қонағымды ең ізгі.
Саясына еменнің көрпе тастап, жантайып,
Ол маған бір әңгіме айтар еді марқайып:
«Сені, балам, іздедім ғасырлардың көшінен,
Сені, балам, іздедім ақындардың ішінен.
Іздедім ғой бірақ та, таппадым ғой аспаннан,
Құтылмас ең бәрібір, мәңгілікке қашқаннан.
Алыстағы шаһардың шайырынан көнерген
Саған кітап әкелдім, іші толған өлеңге.
Алыстағы шаһарда түсінбеген оны ешкім,
Сол шайырмен жер үсті өзім ғана тілдестім.
Жаһандағы ол шайыр алғашқысы болатын,
Кемеңгерге аспаннан өлең-құстар қонатын.
Сол құстардың ішінде
Жазылмаған жалғыз-ақ ала қанат кептер жүр.
Кеудесінде кептердің екі-ақ шумақ өлең тұр,
Өлеңдегі мағына ой жетпейтін терең бір.
Саған айтсам деп едім, түсінер деп жұмбақты,
Уақыт, шіркін, тоқтамай мыңжылдыққа зыр қақты.
Іздей, іздей шаршадым, енді таптым мен сені,
Ұлы рухы шайырдың түсірмеді еңсемді!»
«Ал, тыңдай ғой!» – дегенде оянамын, селк етіп,
Елес болып сақалы терезеден желк етіп,
Жоғалады әлгі шал, оралады қайтадан,
Басталатын сапардың соқпағына лай табан.
Мен қалғанда күтумен мыңжылдыққа дос болып,
Бір шаһардан шығады жалғыз соқпақ басталып...