АДАМ ІЗДЕУ
«Аспан!» десем,
Теңіз толқып төбемнен,
Тамшыларын шашыратар төменге.
Жанарынан жанұшыра мың әріп,
Жамырайды жазылмаған өлеңге!
«Жұлдыз!» десем,
Сәуле-үні төгілген,
Орман шулап теңселеді көгімнен.
Жансыз оттар жерге жетпей жоғалар
Шылымдардың шоқтарындай шегілген.
«Бұлттар!» десем,
Түйелерін желдірген
Керуендер көтерілер сеңгірге.
Кіріп кетер сағымданған сұлбалар
Әуедегі көрінбейтін үңгірге.
«Таулар!» десем,
Биіктікті керең қып,
Су астынан көтерілер тереңдік.
Мылқау балық шындық айтса шыңғырып,
Соқырлығын мойындайды кемелдік...
«Күн!» деп айтсам,
Суық жүзі жарқылдап,
Ай ауада дөңгелейді, қарқылдап,
Оның өлі көлеңкесі жаңбырдың
Арасында сенделеді салқындап.
«Пейіш!» десем,
Тәулік бойы құбыла,
Батыс жатқан көрінеді құбыла,
Сансыз мешіт күмбезінен жарқ етіп,
Ақ далаға таралады шұғыла.
«Құстар» десем,
Қанаттары керілген,
Қауырсыны аппақ нұрдан өрілген.
Заңғар көкте періштелер қалықтар,
Хабары жоқ өлімнен...
«Адам!» десем,
Аспан астын паналап,
Дауыс тағы жаңғырықты жағалар,
Қоғам ішін кезіп жүрген жалғызды
Аяп тұрар ауадағы бабалар...