ТҮН
Тұңғиықтан түрте-түрте соқыр мұң,
Есін алды елес қуған пақырдың.
Жүрегіме жұлдыз біткен жұтылып...
Бір нүктеде ғарыш болып отырмын.
Тылсым гүлдер көз алдымда жайқалып,
Көк ауада үлпілдейді Ай-мамық.
Қарашығым бар жарықты сімірді,
Сәулелердің қоймасына айналып.
Жанарымнан өшкен оттар суретін
Санасына көшіреді көне Түн.
Шерлі сырлар сіңіп жатыр сағымға
Әлімсақтан өзім ғана білетін.
Өзегімді шарпып өтіп аш жалын,
Көңілімнен бұлғаңдайды мас сағым...
Қаламыма қолды соза бергенде,
Ғайып болдым түйсігімде қас қағым.
Арқамдағы қанатымнан тамып қан,
Ұшып келдім белгісіз бір бағыттан.
Түн болмысын өзгерткім кеп, талпынып,
Тулап тұрған жанның нұрын ағытқам...
Содан бітті...
Санам кетті сан ұшқынға шашылып,
Үні сөнді, Күні сөнді басымның.
Темірқазық қадап қойып ауаға,
Алпыс екі тамырыма асылдым...