БАЙҒЫЗ-ҚҰСТАР
Ауыл жақта дәл осылай болатын,
Күнде осылай ыңылдайтын қара Түн.
Қыс түскенде жылымайтын қара үйдің
Шатырына байғыз-құстар қонатын.
Қомдап қойып жұлдызданған қанатын,
Сыбырлап та, шәуілдеп те алатын.
Көрінбейтін көзінен де көлкілдеп,
Айдалаға суық сағым ағатын.
Нәресте боп іңгәлайтын бейуақта,
Шайтан болып ыңырситын аулақта.
Өлген шалдың орнын сипап,
Кемпірдің
Түріне ене, күбірлейтін аруаққа.
Құмар сөзін кірпігімен жасырып,
Қыз болып та қымсынатын, тосылып.
Бұлт болып та аунақшитын зәу-көкте,
Ай нұрынан қауырсыны шашылып.
Құлақ тосып даладағы лаң-дуға,
Жүрек тосып моладағы зар-мұңға,
Батыратын жұлдыздардың қарасын
Бір балақай терезенің алдында.
Жылдар өтті.
Мен өзгердім.
Түн бірақ
Өзгермеді.
Ойлай берем тұнжырап.
Сол баяғы байғыз-құстар елесі
Көкірегімде жүр жылап...