АРБАЛУ
Түгесілмес түн сыры.
Таңға дейін бар уақыт.
Жылы тәнге оранып, маужыраумен жан жатыр.
Көк жарықты рух сергек!
Ол білмейді ұйқыны,
Оның басты міндеті – дұрыс жолды таңдату.
Қатпарында миымның ұзақ жылдар сақталып,
Құлыптаулы-кілттеулі жадым жатыр хат болып.
Ішімдегі Тәңірдің көрінбейтін сәулесі
Қос дүниенің арасын нұрландырар, қақ бөліп.
Түн мен күннің арасын сол ғажайып тылсым нұр
Айырған соң, түнектен жарық мәңгі ыршып жүр.
Таңға дейін уақыт бар...
Жұлдыз көшер кез келер,
Ал әзірше аулада біреу үнсіз сыңсып жүр...
Түн дегенің – мәңгілік, біткен кезде таң келер,
Дүр сілкініп, өмірге атылады жан-жебе.
Қазір оны оятпа, қазір өлең жаза тұр,
Бәрі ертең болады, ал, әзірше қам жеме...
Көз ілініп барады...
Бұлдыр-бұлдыр бір елес, билеп келе жатқандай,
Арудайын тым сұлу, қайқы кірпік, ақ маңдай.
Ол – ібіліс, мен білсем, жоспарында – азғыру,
Балқып кетіп барамын, тұңғиыққа батқандай...
Жалғыз қалу қауіпті!
Түн дегенің – бір мектеп...
Саусақтарым қалтырап, денем отыр дірдектеп.
Рухым ұйықтап қалған ба?
Мен сайтанды құштым ба?
Ары қарай беймәлім, ары қарай көп нүкте...