ҚАРҒАЛЫ БАҒЫ
...Қарғалыда қалмады қарақат көз тиіндер,
Олар жайлы ойламау, маған, сірә, қиындау.
Бәрі есімде!
Сол кезгі қайыршылық күйім де.
Ал әзірше күй мынау,
Берекесіз жүрістер,
Мақсаты жоқ жиындар.
Кеше ғана ол маңда серуендейтін ән-самал,
Бозбаламын арманшыл, жүрегінде сан сауал.
Еһ, шіркін-ай, есіл кез, қандай тәтті едің сен,
Қиялиға мүмкін бе еркіндікті аңсамау?!.
«Сабыр, сабыр!» – деуші едім, мен әлі де тірімін,
«Жетім болсам, жетіммін, бірақ көптің бірімін»
Деп жұбатып өзімді,
Кеуіп қалған шелпекті
Қытыр-қытыр кеміріп, ой жиғанмын ең текті.
Қарғалым-ай... қарағай-қайың-терек халық-ай!..
Жүруші едім бағында дұрыс асқа жарымай.
О, сол кезде түсіме жиі-жиі енетін
Ыстық-ыстық бауырсақ, қарындағы сары май.
О, сол кезде аңсаушы ем ақшаны да, мансапты,
Қазір, шынын айтайын: екеуі де шаршатты!
Бәрін қойшы, оталған
Қарғалымның орыны
Жастық шақты аңсатты.
Ал, бүгін ше, бүгін ше?
Маңайдағы бар ағаш
Қиылыпты, құрғыр-ай!
Ұжымағым жалаңаш.
...Зәулім-зәулім кешенге таңдай қағып, сүйінді ел,
Қарғалыда қалмапты мен сүйетін тиіндер...