ҚАР БИІ
Күн борап тұр...
Жоқ, билеп тұр аппақ қар!
Аспан жақтан құлап жатыр бақбақтар.
Жүректегі сызаттарым секілді,
Көміледі ақ бақтарда соқпақтар...
Қар билеп тұр...
Мың бұралып күйге бір...
Ырғағынан сезіледі бейкөңіл.
Жел құшақтап аппақ вальске шақырған
Ақшақарлар елестейді кейде бір!
Ақ әлемде,
Сейілгенде тұман бар,
Кеңістікте аппақ гүлдер бұлаңдар!
Аппақ қарға сызу салар әлдебір
Ирек-ирек ізін салған жыландар!
Қар еркелеп,
Құлағанда аспаннан,
Дүр етіп бір оянады құс-таңдар,
Айналамда жарқырайды құбылып
Жұлдыз текті кристаллдар...
***
Аппақ қарға артылмасын өкпеңіз,
Иен далада қатып жатыр ақ теңіз,
Ақ теңіздің аппақ-аппақ жалдары –
Тоң боп қалған толқындарды сөкпеңіз.
Жасыл мұхит құлайды деп жақында,
Хабаршы боп ұшқындайды көктен із...
Жасыл желкен керілгенде шет жерден,
Жасыл кеме көрінеді көк белден.
Бір цунами басталады жып-жылы
Таудың суы қайнап жатқан бөктерден.
Мен бір тылсым үміт күтем дегбірсіз
Жанарында сұлулық бар көктемнен!
Бір маусымдық басталғанда ғасыр бір,
Ақ мұхитты ерітеді жасыл нұр.
Бәйшешек боп мөлдірейді күн ертең
Көк мұз болып қатып қалған жасым бір...
Жасыл желек – сағынышым, тамшыла,
Тәңірімнің әмірімен шашыл бір!
Ех, сонда мен, көздің алды мұнартып,
Сүйем нұрды, бар ауаны құмартып!
Қыдырамын көшесінде шаһардың,
Жаурап қалған қос өкпемнен гүл аңқып!..