ОРАЛУ
Болашаққа қолдарымды қусырып,
Денем отыр өн-бойынан бу шығып.
Қазір күллі тыныштықты ысырып,
Жаңғырады жарты тамшы тысыры...
Сонда ғана шаң қаланың төсімен
Жүгіремін адамдарға есі өлген.
Шұбыртамын санамнан да есімнен
Күнәларды Құдай маған кешірген.
Сосын ақшам жарқанатын ұстап ап,
Айналдырам көбелек пен құстарға.
Жұмбақталған өлең жазып достарға,
Сағынышты жығып берем құштарға.
Саусақтардың ұштарынан от шашып,
Түнге сіңем, дәптерімді ап қашып.
Елестетер жұмағымның қақпасын
Адамзаттың үміттері топтасып.
Ал, мен болсам қуаныштан жылаймын,
Қуаныштан тоқтамауды сұраймын!
Енді менде жоқ алданыш, жоқ уайым,
Енді менде бақыт болар ылайым.
Себебі мен кешіп жүріп өмірді,
Тауып алдым өз ішімнен Тәңірді!
* * *
Сары қазан, кәрі қазан, сап-сары,
Жанарыма шашыратар оттарын.
Сары күздің шаштарына айналды
Мамырдағы мамырлаған бұлттарым.
Қоңыр көңіл, жасыл үміт, таң ұшы...
Өмірімнің тоқтамайтын ағысы.
Күзді қойшы!
Шашы қарға айналар...
Бояулардың жарысы...
Үш онжылдық.
Көктем де өткен,
Кемді күн...
Біздей күзді жас деп айтар енді кім?
Алдымызда жігіт болып үлгірген
Ағаларды алып жатыр жер бүгін...