МЕНІҢ ГОРДИЙ ТҮЙІНІМ
Жасыл айдың сәулесін кірпігімнен үзбедім,
Түнішіндік ізімді өзім қайта іздедім.
Қайырымсыз шаһардың шамдары да безбүйрек,
Жақсы сөзі жарқырап, жарық берер бізге кім?
Жеңе алмадым мұңымды,
Желбіремей туым бір,
Жарылуға шақ қалып, шамырқанған миым бұл.
Жүрегімнің ашынған тамырлары буылып,
Жан түбінде тастай боп шиеленген түйін тұр.
Ол түйінді қия алмас жігер деген қылышым,
Іште жатқан күдікке күрмеледі бір ұшы.
Жанарымнан тоқтаусыз сорғалайды ып-ыстық
Жан ішінде балқыған көңілімнің күмісі.
Атып тұрғым келеді, күшім жиып ақырғы,
Көкейдегі түйінін шеше алмаған пақырмын.
Шешілмейтін сол сұрақ: «Кіммін мына өмірде?»,
Ертең тағы тәнімді сипалайды-ау соқыр Күн.
Қара тәнім – топырақ, Қарашығым – қара мұң,
Тәңірді ойлап, жанды ойлап, ми ішінде жанамын.
Ішкі гордий түйінін шаба алмаған баламын,
Аққан жұлдыз ізінен семсер көріп қаламын...