АНТИҚҰСАЛЫҚ
Көкірегін көкжиекпен көмкерiп,
Жұлдыз жұтпақ
Көк төсінен жұлып ап!
Бұлт шайнамақ, өз-өзінен өртеніп...
Па десеңші! Қылық-ақ!
Қарғап-сілеп мына бес күн жалғанды,
Дәтін тырнап, зарланды.
Өкінішінің өртін сұмдық лаулатып,
Өртемекші орманды!
Оған енді не дейін-ай, не дейін,
Сақал-мұрты қудан ақ.
Көл боп аққан көз жасымен әдейі
Мұхиттарды уламақ!
Тектен-текке көңірсіген ғұмыр-ай!..
Іздемейді дауаны.
Ұнжырғасы үңірейіп,
Сұмырай
Ұрлап кетпек ауаны!
Ақырынып айтқан сөзі – ала жел...
Қай адамға пайдалы?
Қара Аспанға күрсінеді Қара Жер,
Айдан күміс айдары.
Зәр шашады алабұртқан қоғамға
Көзіндегі сұқтан да!
Жұқпаса екен оның дерті маған да,
Жұғып кетсе, бітті онда!
Жүрек қылын жын үнімен жалғап мен,
Күресімді құсалықтан бастаймын:
Пешенесін көздеп тұрып бармақпен,
Бір күндері атамын да тастаймын!..