КӘРІ БАЛА
Қала шеті.
Күл-қоқыс.
Жаздың күні тымырсық.
Қайыршылар арықтан әндететін ыңырсып.
Лас сөздерден жиіркеніп, бұлың-бұлың
көшемен
Күнде өтеді бір жетім тумай жатып есі өлген.
Қайыр сұрап шығады ол кәрі шалдық
түр-өңмен.
Жап-жас бала бірақ та...
Жеті жасар...
Білем мен...
Белгісіз бір ауруға душарланған өгей ұл,
Өкініштен-өксіктен жыбырлайды көмейі.
Қоғам деген мен үшін – сол жетім мен
өңгелер.
Тақияға ескірген соқыр теңге дөңгелеп
Түсе қалса,
Сырқаттан айығам деп ойлайды.
Қолындағы шыбықты аспап қылып ойнайды.
Кімді іздеп жүр бұл бала тым қатыгез
әлемнен?..
Ұйытардай қаныңды ұйқасы жоқ өлеңмен.
Дерт меңдеген денесін,
Елес кезген санасын...
Қаптап жүрген кіл пенде қайырылмайды жаны ашып.
Бүгін де сол...
Күл-қоқыс.
Айнала-маң тымырсық.
Арық іші – алқаштар қозғалады ыңырсып.
Кәрі бала шыбықты аспап қылып...
жылады...
Құдайым-ау, шыбықтан сыбызғы үні шығады!..