Ұядан ұштық
Кеше ғана бүлдіршін ек қаршадай, ‒
Мектебімнен білім алдық шаршамай,
Қызық қуып, қиял қуып ер жеттік,
Адам емір сүрмес арман ансамай!
Әкем келді біріншіге жетелеп,
Ол кісіде ез борышын етемек,
Женімді айтып, кетті мені тапсырып,
Ұстаздарға кеп сейлесіп жекелеп,
Сыныпқа екеп, отырғызды партаға,
Қолында бор ұзтаз тұрды ортада,
Үйретуде бізге қалам ұстатып,
Мадақтайды қағып қойып арқаға.
Суыртпақтап сұрады халжайды.
Түсіндірді мектептегі жағдайды.
Тараған соң бізге сабақ жаттатып
Бар уақытын оқушыға арнайды.
Міне осылай, жазып-сызып үйрендік,
Жатақ-деген мұнтаздай бір үйге ендік,
Ала таңнан кеш батқанша жоқ тыныш,
Мектептгі таусылмайтын күйбеңдік.
Білім алдық, тербие алдық, есейдік.
Артта қалды дым сезбейтін мешеулік.
Ұстаздардың арқасында аялы
Адам болдық беріне де теселдік.