Алғы сөз орынына
Қу тағдыр талақ етті құштарымды!
Аяққа таптап асыл арманымды.
аяусыз азаптады тіс қағылды.
Талады талай «қасқыр» пұшпағымды.
Кесепат кештім теңіз сезім селін.
ел білсін іші-бауырым езілгенін.
Тағдырдан таяқ жедім, берілмедім!
Қам жедім, қапаландым кез ілмедім.
Сіңіріп жергек иісін бір бесіктің,
Асыр сап үш құрбымен бірге есіппін...
Жеңіліп, бірде жеңіп «ит жығыспен»,
Тірлікте итіс-тартыс күн кешіппін.
Елеңде ез ернегім, шабысым бар,
Емірде ез арнам бар, ағысым бар.
Жүйрік бар алуан-алуан..., оқырманым,
Менімен кітапты оқып танысыңдар!
Кетеріп намыс туын тебемізге,
Білмеймін дұрыс жүріп келеміз бе?!...
Бақытты менен асқан жан болмайды, −
Жараса елеңдерім кедеңізге.
Оқып кер, түрлі-түрлі басқан «із» бар,
Олқысын сынап алар баспаңыз бар.
− Шықпаса кеңіліңізден: − Елгенім ол!
Аямай, жыртып-жыртып тастаңыздар.