Ініге
Түзу өлең күтпе, інім, мына менен,
Мендегінің барлығы тұман-өлең.
Ұшырамау тұманға мүмкін емес,
Көзімдегі қап-қара Күнәменен.
Ол бір Күнә —
тирақтар жаққан Күнә,
Шаққан мына ми жақтан —
Сақпан Күнә.
Батпан Күнә —
қиратқан мөлдірімді,
Қапқан Күнә Сирақтан —
Қақпан Күнә.
Қалған жұғып көздегі Күйеменен,
Қалай ғана жазармын жүйелі Өлең.
Көңілім менің тұл үйдің туырлығы —
Құйын түткен, біте мен күйе жеген.
Сәулесіне зар қылып аппақ Әлем,
Содан бері жазамын қап-қара өлең.
Сол тұманнан жол тауып келер болсаң,
Сақтаулы түр досқа — сый,
жатқа — жебем.
Толды уға ақыл,
тән — дертке, жан — жараға,
Жан жарамды жазам деп қан жалама.
Тұманыма тұншығып,
қапы басып
Сұр жебеге ұрынып қалма, бала!
Ағаң жырын сол күйі жазар тағы,
Адырнадай мөңірер сөз арқауы.
Ақыр түбі мен жазған Қап-қара Өлең,
Аппақ қылып Арымды тазартады.
Мен де Алланың тірідей жазған құлы,
Боқ дүниеге қитығып — қозған жыны.
...Көгім Кірден тазарар — Басымдағы
Қара Тасқа Ақ Өлең жазған күні!..