А, мына көлденең жатқан қара шың,
Бір беті биік Боз Сеңгір.
Сол екеуінің арасын
Боз атпен түнде кезсең бір...
Боз атқа міндім теңселіп,
Айшалық қылдың,
Құдай-ай.
Сондағы маған Жолсерік —
Түлкі көз Жұлдыз,
Құмай-Ай.
Түнекке талмай сүзілем,
Аяқты тұсап шөп қалың.
Құмай — Айымның ізімен
Бабамның табам Соқпағын.
Тұсынан мүлгіп өтпейік,
Салғанда сырлы соқпақ ән —
Шығады алдан көп Бейіт,
Тасында Бәдіз қаптаған.
Бу көшіп жүлге-жүлгемен,
Қыңсылайды Ай да шекелей...
Бейітке келсем түнде мен
Сұңғыла болып кетем-ей!..
Қалам ғып Нұрды — мен енді
Түсемін ақ тер, көк терге. —
Қашалған Тасқа Өлеңді
Көшіріп Жүрек — Дәптерге.
Арман мен Қайғы жоқ басқа,
Тұрамын ұзақ қозғалмай. —
Көне жазулы көк таста
Мен түсінбейтін сөз қалмай.
Қанымда сол сәт күй тулап
Осып өтеді миымнан. —
Бағзының көші қиқулап
Көшіп өтеді қиырдан.
Тау ашып көзін ұйқылы,
Шалғайын жияд сақтанып.
Бейіттің сыбыр-сиқыры
Санама сіңед жатталып.
Шашылып тасы құз күлсе,
Өзгерер қырдың өң-сұсы...
Шайыр деген де біздіңше:
Екі дүниенің елшісі!
Төнсем де, қалып көз ақым,
Қымтар сыр кенет оба бар.
Боз ала таң кеп, боз атым
Тұманға сіңіп жоғалар.
Енсем де түнде не түрге,
Таба алмай таңда желікті түк,
Көк таспа жолдың шетінде
Тұрамын жалғыз көлік күтіп.
Жай осы. Құным төлеулі. —
Ерем де кетем шеруге. —
Молада жазған Өлеңді
Қалаға оқып беруге...