Дала. Түн. Тылсым. Дүниетаным
Қоп-қою ғып бояп әрбір Дауысты
Түн мен Тылсым, құмырай қауып қауышты.
Сүт-айдынның қаймақ-бұлтын ай-тілмен
Мысық-аспан жалап-жалап тауысты.
Аққан жұлдыз үні үзілген шектердей
Немесе әлгі бауырға тұз сепкендей.
Қанатының лебі ұрады бетіңе,
Сәл қомданса қара көк түн кептердей.
Әудем жерден күрсінгенде жетім жын
Үн шығармай,
Абайды оқып бекіндім.
Жым-жырт дала тұншығардай дел-сал боп
Жатырса да —
Тыншыға алмай отырмын.
Айдалаға шақырғандай ымдап кім,
Жын қақтым ба, өзіме өзім тіл қаттым: "
Кімге ғана Дәуренімді ұрлаттым,
Арасынан жұлдыз терген түн-бақтың?.."
Осы сауал ертіп шықты Аспанға,
Мұндай сезім тән еді аңыз-дастанға.
Жұлдыздарын үзіп жердей
Жабыстым
Дарақ-көктің бұтағына сасқанда.
"Жеті жұлдыз" — шатынаған шанағы
Қобызды еске салады ма ол әлі?..
Меңзегендей беймағұлым мекенге
"Құс жолының" бұлдырайды сорабы.
Шектеріне тиіп кетсең қобыздың,
Оянады қыпшақ-қайғы, оғыз-мұң...
Қобызымның сарынына билейді,
Жетім жыңды келеке ғып семіз жын...
Бар маңайды алғасын түн қаусырып,
Дала жым-жырт,
Жатып қалды тау сұлық.
Шың ұшынан Нұр саулатқан ай да өлді,
Балауыздың Сілемейі таусылып...
Қиялға еріп кетсем керек өрмелеп,
Есті жыйдым,
Жерге түстім мен кенет...
Көкке қарап жалбарынам содан соң:
"Көгершін-түн,
Бастан ұша көрме!.." — деп...