Тірлік
Алдында мынау фәни — тыр жалаңаш,
Шығарып тілін маған сиқын ашты.
Мұқағали
Мен деген кім? —
Жүрген сүлде кескінмін,
Хайуан текті кейіпке енген қан ысып.
Тіршілікке келгенімді кеш білдім,
Ит - нәпсінің сілекейіне жабысып.
Білгенімде не істер едім? —
Ештеңе! —
Жын — ұрықтың талайы өткен шұбырып.
Аман - есен қаламын деу — бос дәме,
Тіміскі түн назарынан тығылып.
Ит - нәпсіден жаралғанмен,
ит құсап
Үре алмаймын,
Сүрем! — дедім адамша.
Көзімді ашсам:
аяр күлкі, құйт-құшақ
Жетіп кепті Тірлік атты Бадамша.
Көзімді ашып алғандағы Бейненің
Алапатын айта алмай Жан,
күйрер жыр.
Тыр жалаңаш,
Шешіп тастап көйлегін
Ұятыма тілін тығып билеп жүр.
Жанарымды жұма қойдым жалма - жан,
Кет, пәлекет!
Аулақ! — деуге үлгермей.
Медет, шафқат тілемек ем Алладан —
Кәлимаға қойғаны ғой тіл келмей.
Елес болып есімді алған Көлгір Өң
Қиял отын тұншықтырды бықсық қып.
Әуен едім Әйнек сынды,
Мөлдір ем,
Долы Тірлік даусы кетті быт-шыт қып.
Нәзіктіктің жанарына күл шашып,
Шұлғау қылып Сұлулықтың лыпасын;
Көзімді ашпай қойсам да Әлем кір сасып,
Құлағымды бұрғылайды топас үн.
Қорықпадым, ал тап соның кәрінен!
Көп болса әлгі ...
Сұқ саусағын шошайтар! —
деп шыдамай көзімді ашып алып ем:
Шешінгелі жатыр тағы,
О, Сайқал!..