Ел босқан
Айтты ақыры...
Айтты шындық...
Соңырақ —
Шайқалғанын бізде сансыз шаңырақ.
Қолдарынан мал кеткесін маңырап,
Соңдарынан ел кеткесін аңырап —
Баба мекен қалады екен қаңырап.
Жүректен — қан,
көзден жасын тия алмай,
Босты дейді елім есін жия алмай.
Әруақ қапты жандатпаға тығылып,
Балбал қапты әруақтарды қия алмай. —
Көзесінен таңдайға нәр құя алмай.
Күн қарапты қанды көзбен қастанып,
Қашқан сонда шұбырынды аш халық.
Соңдарында — ажал құсқан көп мылтық,
Алдарында — қазған аран — тас табыт.
Сәби қалса қара тасты жастанып,
Көк шыбындар той жасапты мастанып.
Ата жұрттан жеті жұт кеп қашырып,
Семген көзді құмның қолы жасырып,
Ана қалған сүйектері шашылып,
Дана қалған иектері ашылып.
Жатты сонда жер әжімін жиырып,
Ақты сорға көздің жасы құйылып.
Әжетіне пайдаланған Құранды ап,
Белсенгендер шауып жүрді ұрандап,
Ел сенгендер мас боп жатты тыраңдап. —
Халқын қырған Қасапшыға сиынып.
"Мынау нәубет қайдан келді, қалай бұл!?'
Деген басты домалатқан маңай бұл.
Өсіп-өнген Белсендінің Ұрпағы
Билік айтып жүрді кейін талай жыл.
Жерімізде мола көп-ті сондықтан,
Дөңімізде оба көп-ті сондықтан.
Аузы қисық алқамызда сөз айтқан,
Төрімізде шора көп-ті сондықтан.
Көппен Аздың ойнайтыны сондықтан.
Ындын-құрдым тоймайтыны сондықтан.
Тән тоқтығы жан аштығын сездірмей,
Өкпе-назды қоймайтыны сондықтан,
Тек қарынды ойлайтыны сондықтан.
Қыран өлсе — һарам құстар құйылып,
Ұлан өлсе жан алғыштар жиылып
Жиі-жиі тойлайтыны сондықтан.
Жадыларды,
дуагерді енді ұққам,
Жаны зарлы куәгерді жер жұтқан.
...Балбалдардың көздерінен аққан жас
Көзелерін жуады енді қорлықтан.
Төрге шықты —
Жығылғанда би аттан —
Миғұлалар — мұрынынан миы аққан.
Зымиянға тәж ұсынды Мият — Таң,
Дәурен көшті Зиялыдан,
Зияттан.
...Күннен-күнге таулар шөгіп баратыр,
Тас тұнжырлар алдындағы ұяттан...
Сұлтаның кеп қуса жаттың ұлтанын,
Ата жұртым! —
Атар еді-ау нұр-таңың...
...Мисыз төбе сәл тосырқап таниды,
Босып кетіп қайтқан елдің ұрпағын...
19.01.1989 ж.