Жерідім бұл даң-дұңнан — қырға барам,
Өзекті өшер емес — тырнаған ән.
Ғафу ет, құрбы — аламан, құрмалаған,
Тыраулап шақыруда тырна далам!
Мың алғыс, кеңесі көп ғұламаға,
Маған тар — дегенменен мына қала.
Түс көрсем қаңғып бара жатам ылғи,
Бет алдым — шаңды қиян, құла дала!
Бұл қала үркітіп тұр кеселі мың,
Көзімді теседі түн, кеседі мұң.
Жатырқап тұрам бәрін,
Қолға түскен
Ұлындай — үндістердің көсемінің.
Шырмама шайтан құрған тор боп мені,
Айналар енді қайтып жол жоқ кері.
Кеткені жақсы қырда жел жеп мені,
Жегенше тас қаланың жендеттері.
Өлеңін сал-сал желдің гүл жаттаған,
Далама кетпей болмас күн қақтаған.
Зәмзәм, деп у — заһарын бұлдап маған,
Жұтардай қу шаһарың жын қаптаған.
 
Көңілді көншітпейді өлі кеңес,
Жә! Енді жолға тұрма, Жөніңе көш!
Араннан талай алып қашқан мені,
Үркуі жүрегімнің тегін емес.
Мен үшін қырға шығу — ұлы мансап,
Тұратын таңым жырлап, түнім ән сап.
Кеңсайда мүсін болып мүлгіп қалған
Көп ақын мұңайып тұр — қырын аңсап...
Кідіртпе, ең ақырғы көшпендіні,
Байлама шер-шаһарға — өшкен нұры.
Барады қырдағы "өлі қаласына" —
Көшпенді дүниеден көшкен күні!..