... Желтоқсанның желі еді, ызғары еді,
Қабағында қарт таудың сыз бар еді.
Қабығында ақ талдың мұз бар еді,
Желтоқсанның желі еді, ызғары еді.
Дүлейліктің түте алмай тұнған шаңын,
Нені аңсадым, білмеймін, кімді аңсадым?
Ызыңнан үн, туындап үннен сарын,
Мұз тұмсығын тығады кейде миға,
Мұз үстінде дірдектеп жүрген шағым.
Жүректе тұр құлаққа сіңген сарын,
Білекте тұр дұшпаннан сынған сағым.
Арттан топан қуалап, алдан жалын,
Жалы өртеніп жатқан шақ арландарым.
Сонда есіме түсіріп Аллам барын,
Бөріше ұлып, есімде, жалбарғаным.
"... Бәле менен бәтерден сақта, сақта!
Қауіп пенен қатерден сақта, сақта!
Туымы - тақ,
Туы - Хақ тұяғыңды,
Тастай көрме, туған ел, боқташаққа!"
... Көкжал - арман түктері күлдей шөгіп,
Көзі ғана жылтырап жатты ошақта.
Қарамады туған ел тұяғына,
Жендет тұрды сиынған құралына.
Жақ қарысып жатқан ел сал мойынын
Тұяқ түгіл, зиятқа бұрады ма?
Жетпейтінін білмеуші ем әлсіз үнім,
Туған елдің тосаңдау құлағына.
Мен жыладым сонда да шар-шар етіп,
Азат таңның атуын аңсар етіп.
Тоңды түртіп жүруші ем түйсігіммен,
Жатырса да, сірә, мұз қанша бекіп.
Көзден аққан күйзелдім қақты кешіп,
Топас бұлттар төбемнен жатты көшіп.
Жапырағым қалтырап бұтағымда,
Дәліздерде тас көзді қақтым есік.
... Желтоқсанның желі еді, ызғары еді,
Қабағында қарт таудың сыз бар еді,
Қабығында ақ талдың мұз бар еді,
Желтоқсанның желі еді, ызғары еді!
Сонда менің қасымда кім бар еді?
Сынық қанат көтерем мұң бар еді.
Тастап кеткен мұздағы сынға мені,
Мінбедегі ана бір мұндар еді.
Басқа тілде сайрайды ол бүгін маған,
Соған әлі сенеді қырдағы елі.
Желтоқсанның желі еді, ызғар еді,
Жел қанаты сол кезде шым қара еді.
Жылдарымды қанаты шымнан қара,
Қайда жұтып жіберді зындан - қала?
Түседі еске - еске алсам құрбанды ана,
"Туған Ел!"- деп жүрегі тұнған жара.
Туған елдің алдында – Тыр жалаңаш,
Жұлым-жұлым жыры бар, мүлде қораш,
Мұз үстінде шырқырап тұрған бала,
Желтоқсанның желі еді, ызғары еді!